Kołki rozporowe typu „Molly” są wykonane z połączenia stopu cynku oraz aluminium. Korpus kołka zaprojektowany został na kształt tulei z kołnierzem. W kołnierzu wykonane są dwa „zęby”. Podczas wbicia kołka, „wpijają się” one w materiał (np. gips-karton), co zapobiega obracaniu się korpusu w otworze. Kołek posiada również specjalne nacięcia, na których się odkształca (rozpiera) podczas wkręcaniu śruby.

Warto zaznaczyć, że samo rozparcie kołka montażowego typu „Molly” może nastąpić na dwa sposoby:

1. Pierwszy sposób montażu:

„Ręczne” wkręcenie śruby z gwintem metrycznym w nakrętkę znajdującą się na końcu korpusu. Układ śruby względem nakrętki działa na podobnej zasadzie, co w przypadku kotew stalowych. Z tą różnicą, że w przypadku „Molly” nakrętka jest integralnym elementem korpusu.

2. Drugi sposób montażu:

„Automatyczny” montaż za pomocą kleszczy do osadzania kołków typu „Molly”.

„Molly” występują na rynku w dwóch głównych odmianach. Różnią się one zakończeniem elementu łączącego (śruby z gwintem metrycznym). Są to:

1. Kołki typu Molly z elementem łączącym zakończonym łbem (krzyżak):
   
   
2. Kołki typu Molly z elementem łączącym zakończonym hakiem.
   Tu z kolei możemy wyróżnić:
   • Kołek Molly z hakiem prostym:
     
     
     
   • Kołek Molly z hakiem oczkowym:
     
     
     
   • Kołek Molly z hakiem sufitowym:
     
     

Podłoża z pustką powietrzną, do których zaleca się stosowanie kołków „Molly”, to:

1. Płyty gipsowo-kartonowe
2. Płyty wiórowe;
3. Sklejka.

Z kolei nie nadają się one do użycia przy płytach gipsowych, czy kształtownikach metalowych. Z uwagi na specyfikę „Molly” wydaje się to dość oczywiste, jednak na potrzeby tego artykułu w ramach objaśnienia podkreślamy informację, która również widnieje w oficjalnej Aprobacie Technicznej.

Dla zainteresowanych – pełną Aprobatę dotyczącą m.in. omawianych złączy „Molly” umieszczamy poniżej tekstu (Pliki) do ściągnięcia w postaci pdf.

Zobacz kołki "Molly" w sklepie >>